Ad. 2 - kiedy usłyszałam o tym połogu, byłam przekonana, że postać grana przez Grabowską to jakaś kolejna żona jej ojca, a nie matka Matyldy.

Generalnie coraz mniej się tu spina, a sceny odbijania pacjentki z wariatkowa rozwaliły mnie dokumentnie. Strach pomyśleć, co będzie dalej - toć jeszcze 3 odcinki

Tak, tak, to prawda. Ja już spodziewam się wszystkiego, łącznie z często przytaczanym lądowaniem UFO. A przy scenach odbijania z wariatkowa musiałam się śmiać. BTW, kto przeprowadza kontrolę sanitarną w nocy? :-DDD. Sorry, ale te "pozytywne" postaci są głupsze niż ustawa przewiduje.

Moda na sukces na polskiej wsi. Ale takich głupot w tym serialu jest mnóstwo. Mnie jeszcze fascynuje sposób przedstawienia Rubina w tym serialu. Bo żeby każdy widz miał jasność, to jest BARDZO ZŁY człowiek. Jest podły, bezwzględny, szantażuje ludzi, każe zabijać, kłamie i knuje. Wykorzystuje seksualnie służącą. Zamyka matkę swojego dziecka w psychiatryku. No bardzo zly. Tak zly, ze postanawia nawet zgwałcić swoją synową. Przez dziesięć minut serialu walczy o życie, jest w bardzo złym stanie. Następnego dnia już chodzi i chyba jeszcze tego samego dnia (może kolejnego?) człowiek który przed chwilą walczył o życie dobiera się do służącej. Bo seks to pierwsza rzecz którą powinno się zrobić zaraz po odzyskaniu przytomności po ciężkim urazie. Do scenarzystów :) widz to nie idiota i z łatwością rozpozna czarny charakter. Naprawdę nie trzeba tworzyć tak jednowymiarowych groteskowych wręcz postaci, bo to się źle ogląda i trudno uwierzyć w takie historie.

Ja widziałam jeszcze gorszych złoli niż Rubin w filmach. Generalnie na tle swojej epoki nie jest aż tak zły, bo niewierne żony się w psychiatrykach zamykało. Kocha też swoje dzieci. Niemniej jednak sposób przedstawienia go jako złola jest schematyczny, bo oczywiście musi wykorzystywać seksualnie służącą i być wredny dla swoich pracowników. Aż dziw bierze, że tak dobremu aktorowi jak Mirosławowi Haniszewskiemu chciało się wziąć swoją pracę na poważnie i jeszcze bronić swojego bohatera (co mu się udało, moim zdaniem).

Rozumiem, że niektóre zachowania były akceptowane społecznie, jak zamykanie niewiernych żon w psychiatryku. Natomiast mi chodzi o sposob przedstawienia bohaterów na dobrych i złych, jak w bajce dla dzieci. Jakby wszystko było czarne albo białe, nic pomiędzy. Miłość do córki też taka sobie, bo niby kocha, ale traktuje ją przedmiotowo i wykorzystuje w walce z żoną. Nawet zakładając, że scenarzyści chcieli nam przedstawić postać psychopaty całkowicie pozbawionego empatii, to nadal przykre, że dobrzy aktorzy jak Haniszewski muszą grać w takich gniotach.

To prawda. Czy scenarzyści myślą, że dorośli widzowie mają umysłowość 12-letnich dzieci? Będę jednak obstawać przy swoim zdaniu, że Rubin autentycznie kocha swoją córeczkę, bo przecież sprowadził żonę z powrotem do domu, po tym jak córka zachorowała. Według mnie, gdyby nie miał żadnych ludzkich cech, nie przejąłby się stanem dziewczynki, bo córki w XIX wieku miały dużo mniejszą wartość niż synowie, chociażby z tego powodu, że trzeba im było dać posag. Ale wracając do kretyńskiego scenariusza, dziwię się, że to napisali "zawodowcy". To już zwykli ludzie piszą bardziej zniuansowane psychologiczne fan fiction.